In de kunstig gemetselde stenen kerk zaten wij, omdat dat goedkoper was, in de zijkapel waar geen beelden of versieringen waren. Er hing wel een stuk karton, scheef  aan een koordje aan een spijker, met de woorden: “EERBIED IN DEZE HEILIGE RUIMTE” .En als kind was het me altijd een puzzel waarom die kille kerkruimte nou heilig was en alles daarbuiten niet. Terwijl daar de blauwe lucht was, de zon scheen en de bloemen bloeiden en je kon spelen. Pas veel later tijdens de opleiding in Zen Zien Tekenen, terwijl we met een groep op een plein aan het tekenen waren, zei Frederick Franck:” Zie de ruimte”. 

Het kwam als een verhelderende schok. Ik zag het vermanende karton weer hangen in de kerk. Ruimte zien was me al eerder duidelijk geworden door een krokus die zich zomaar vanuit de aardbol opent voor het heelal, maar door de aansporing van Frederick Franck werd nu die profane wereld met die tienduizend dingen de Heilige Ruimte. Zo werd het Zen Zien Tekenen voor mij intens gebed en zegening. “  

Maria.