✎ Maria

Stel, je bent bijna 80. Je woont samen met je kloostergemeenschap in een klooster dat omgebouwd wordt tot een appartementencomplex.

Je verhuist van kamer naar kamer omdat steeds een andere vleugel van het gebouw wordt ‘opgeknapt’, klaargemaakt voor een toekomst waarin deze gemeenschap - waarin je samen volwassen en oud geworden bent - er niet meer zal zijn. Waarin nieuwe commerciële huurders de kosten van het pand moeten gaan opbrengen. 

Om je heen worden de oude wanden gesloopt, de kamers waar je elkaar ontmoette worden appartementen, de gangen worden grote kale wit-grijze wanden waar geen plek meer is voor een persoonlijk voorwerp of zelfs maar een bos bloemen. De grote mooie oude tuin om het complex waarin je jaren aaneen na het voorjaar de overgebleven bolletjes narcissen plantte en deze zag uitdijen tot een geel veld, is inmiddels afgesloten omdat het onderhoud niet betaalbaar meer is.

Je ziet groepen hoog bejaarde vrouwen, nonnen, uit andere gebouwen aankomen om hun laatste jaren hier te slijten, na een rijk en actief leven middenin de samenleving; waarin zij degenen waren die de eerste vormen van maatschappelijke werk opzetten in Nederland, vluchtelingen opvingen, daklozen onderdak gaven, ozieken zorg verleenden en nderwijs gaven in wat toen nog heette 'de derde wereld'.  Sommigen hebben het minder getroffen dan jij en komen terecht op een zolderkamertje waarvan het raam boven ooghoogte is geplaatst. Aan het eind van hun leven toch nog in een kloostercel… 

Wat doe je dan? 

Je vraagt een lijst op met alle mensen die de komende maanden gaan komen. Je schrijft in je mooie kalligrafische handschrift een welkomstkaart met de naam van de, soms onbekende, zuster en legt dit in de lege kamer. Je besteedt er al je aandacht aan, uren per dag, dagen per week. Aan de letters, een passend tekstje, een mooie rand, een kleine tekening. Je streept van je lijst af wie er al overleden zijn, voor wie je aandacht niet meer nodig is, en wie er komende maand weer bij gaan komen. Zodat je niemand over het hoofd kan zien.

In de hal waar mensen dagelijks de lift nemen, maak je tussen de grote lappen bouwplastic, in het bouwstof een eilandje van bezinning: een theeblad met een brandend kaarsje, een bloem in een vaas, een paar woorden. Als dat in de weg ligt en weggehaald wordt, is er nog het whiteboard in de gezamenlijke eetruimte, dat zelden meer wordt gebruikt. Elke dag verschijnt hierop een woord of een zin om bij stil te staan, om die dag even uit te tillen boven de andere dagen. Met een tekening erbij van iets dat vandaag jouw aandacht ving: een bloesemknop, een trosje bessen, een vogel of een hangende klimoptak. Als tijdens de maaltijden er geen gespreksstof meer is vouw je van je servet een bootje, of een zwaan, en laat dat bij bord achter van deze of gene.

Je bezoekt de vrouwen die tot berustend in hun kamer zitten en je laat hen praten over hun leven. Ondertussen teken jij in stilte in je speciaal daarvoor aangeschafte schetsboek hun oude handen, die na hard werken nu in hun schoot liggen, een handwerkje vasthebben, of over een boek of tekst glijden.

Dat is Maria. Mijn inspiratiebron voor leven in volledige aandacht voor de dingen om je heen. Voor hoe je, ook als je zo oud bent en geconfronteerd wordt met dingen die je beperken, steeds weer nieuwe ruimte in jezelf kunt ontdekken. Om dankbaarheid te voelen voor wat er wel is, om de ander te blijven zien in behoefte aan menselijkheid. En hoe je daarin van grote betekenis kunt zijn voor de mensen om je heen.

Maria, (levens)kunstenares onder nonnen.

 

Nelleke Metselaar

Bijdrage voor de publicatie "Mandela in ieder mens, 67 + 11 verhalen van gewone mensen",
uitgegeven ter gelegenheid van de viering van de geboortedag van Mandela, juli 2019.
NB: Maria houdt zich momenteel naast het tekenen en calligraferen intensief bezig met de 'Cursus in wonderen', waarin ze zowel student is als een studiegroepje begeleidt.

Om te lezen

 

Een leuke stimulans om elke dag te tekenen (engelstalig artikel):

Nine things that happen when you carry your sketchbook non-stop

 

Interview met Zen Zien Tekenaar Arnold Vermeeren over zijn ervaringen met 'Urban sketching'

 

"Vrijdag jl. fietsten we over de hei en tekenden we de kudde...

Links en literatuur

Links:

Literatuur:

Contact

Voor meer informatie kunt u Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken. opnemen.

Facebook

Bekijk het laatste nieuws op onze facebook pagina.

Nieuwsbrief

Wilt u ook op de hoogte blijven van onze activiteiten?
Schrijf u dan in voor onze nieuwsbrief.

Quotes

  • "Door het helemaal loslaten van het presteren en het in alle rust waarnemen en met mijn hand volgen van wat ik zie, ben ik veel vrijer gaan schilderen en tekenen. Met meer aandacht, rust én focus."- Marlet H
  • "'Strelend' tekenen, dat is voor mij een bijzondere ervaring, keer op keer…"- Muuk tS 
  • “Zen zien tekenen heeft me geholpen om plezier in tekenen te krijgen, vooral omdat het vanuit ontspanning gebeurt”- Laurine vd D
  • "Groots: de ervaring om vanuit verbinding met mijn potlood over papier te bewegen…Speels en ontspannen begon een deurtje zich te openen naar een hele andere manier van ‘dingen tekenen’."  - Ellen B.
  • "Een waardevolle investering in anders kijken, zien en vervolgens tekenen met aandacht en hart! Mijn manier van tekenen is na deze retraite compleet veranderd." - Ellen Lisa 
  • "Zen Zien Tekenen is....innerlijke rust en levendige verbazing over zijn in onze handen."  - Joop H
  • "Dit is wat bij mij opwelde: de radijs...de zonnebloem...de mandarijn, dát wat is getekend  (gelijkend of niet, lós van alle oordelen en gedachten, maar wél geobserveerd.. gevoeld.. geroken.. aangeraakt met de aandacht..) kan nooit meer niét zijn gezien!" - Bianca van B